Νικολής Τζέγκας

Ο ΤΣΕΓΚΟΝΙΚΟΛΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΑΡΚΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ( ΚΥΡΙΑΚΟ)

ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΕΤΡΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΑΛΕΥΩ ΜΕΣ ΣΤΑ ΒΑΘΗ
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΗΝΤΟΝ ΚΑΗΜΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΘΗ

Ο πολυτάλαντος αυτός άνθρωπος ποτέ δεν άφησε το επάγγελμα του. Ίσως γιατί του έδινε ζωή, ίσως γιατί ένοιωθε ένα με το πέλαγος, ίσως γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε να εμπνευστεί τις μελωδίες και τις μαντινάδες. Ίσως γιατί είχε προφητεύσει την πορεία της ζωής του. Μιας ζωής γεμάτης από αλμύρα, ιδρώτα, τραγούδια και γλέντια. Μιας ζωής πάνω στον «Κυριάκο» στο καϊκι του που αρμένιζε στο κρητικό πέλαγος. Το 1966, την αποφράδα εκείνη περίοδο για την Κρήτη με το ναυάγιο του πλοίου «Ηράκλειο», στον κόλπο της Κισσάμου άλλος ένας χαμός σφράγισε τις μνήμες του κόσμου. 

Ο Νικολής Τσέγκας πνίγηκε στον τόπο που αγάπησε πιο πολύ από κάθε τι σε αυτό τον κόσμο. Η γυναίκα του η Μαρία δεν μπόρεσε να τον κρατήσει πάνω στο καϊκι από την τρομερή θαλασσοταραχή. Μόνη της, αβοήθητη κατάφερε να βγεί στην στεριά, μα ο Τσέγκας έμεινε στο πέλαγος για πάντα. Εκεί, στην Γραμπούσα, στο κάστρο ακόμα και σήμερα ακούγονται τα τραγούδια του Τσέγκα. 

Σήμερα στο νησί αυτό, ο επισκέπτης κάθεται και κοιτάει την αναμνηστική πλάκα που ύψωσε ο Σύλλογος Προβολής Κισσάμου «Η Γραμβούσα» και αναρωτιέται, πόσο σημαντικός θα ήταν άραγε αυτός ο άνθρωπος ώστε να δέσει την παρουσία του με έναν ολόκληρο τόπο. Και όμως, ο Τσέγκας έμεινε στην ιστορία και στις καρδιές όλων όσων τον γνώρισαν αλλά και των μετέπειτα γενεών. Ένας αυθεντικός άνθρωπος, μια κρητική παρουσία και ψυχή.

«Νατανε τρόπος να μιλούν η Σπάθα κι η Γραμπούσα, 

τον Τσέγκα υπερήφανα θα τονε χαιρετούσαν» 

«Εσύ Γραμπούσα έδωσες στον Τσέγκα κάθε χάρη 

και στα νερά σου ήταν γραφτό ο Χάρος να τον πάρει». 

«Γραμπούσα μαύρα να ντυθείς σαν αποθάνει ο Τσέγκας,

 γιατί αυτός σε ψάρευγε, γιατί αυτός σε γλέντα»